Bez granic

Adam Asnyk

      Potoki mają swe łoża -
      I mają granice morza
         Dla swojej fali -

      I góry, co toną w niebie,
      Mają kres dany dla siebie,
         Nie pójdą dalej!

      Lecz serce, serce człowieka,
      Wciąż w nieskończoność ucieka
      Przez łzy, tęsknoty, męczarnie
      I wierzy, że w swoim łonie
      Przestrzeń i wieczność pochłonie
         I niebo całe ogarnie.

      13.XII.1871


Strona główna