Non omnis moriar

Zuzanna Ginczanka


      Non omnis moriar - moje dumne włości,
      Łąki moich obrusów, twierdze szaf niezłomnych,
      Prześcieradła rozległe, drogocenna pościel
      I suknie, jasne suknie pozostaną po mnie.

      Nie zostawiłam tutaj żadnego dziedzica,
      Niech więc rzeczy żydowskie twoja dłoń wyszpera,
      Chominowo, lwowianko, dzielna żono szpicla,
      Donosicielko chyża, matko folksdojczera.

      Tobie, twoim niech służą, bo po cóżby obcym.
      Bliscy moi - nie lutnia to, nie puste imię.
      Pamiętam o was, wyście, kiedy szli szupowcy,
      Też pamiętali o mnie. Przypomnieli i mnie.

      Niech przyjaciele moi siądą przy pucharze
      I zapiją mój pogrzeb i własne bogactwo:
      Kilimy i makaty, półmiski, lichtarze -
      Niechaj piją noc całą, a o świcie brzasku
      Niech zaczną szukać cennych kamieni i złota
      W kanapach, materacach, kołdrach i dywanach.

      O, jak będzie się palić w ręku im robota,
      Kłęby włosia końskiego i morskiego siana,
      Chmury prutych poduszek i obłoki pierzyn
      Do rąk im przylgną, w skrzydła zmienią ręce obie;

      To krew moja pakuły z puchem zlepi świeżym
      I uskrzydlonych nagle w aniołów przemieni.


      Strona główna