Jedyny Przyjaciel

Teresa Harsdorf-Bromowiczowa

      Piękno człowiecze, które jesteś w niebie!
      Spłyń w moje słowa modlitwą skrzydlatą,
      Niechaj rozszumię się jak kwietne lato
      W pieśń kształtem, barwą, krwią, życiem bogatą,

      Jak pieśń skowronków o zoranej glebie.
      Pusto i biednie mi jest... Jak zbłąkana mewa
      Spadam na fale, które wnet odpłyną,
      Ludzie przepłyną, przeminą, zaginą,
      Wraca samotność szarą godziną,

      Wiatr, mrące liście, spłakane drzewa.
      Wszystko na świecie nietrwałe i lotne.
      Słońce mi kradną chmury deszczowe,
      Przyjaźń mi kradną przyjaźni nowe,

      Biję skrzydłami - ptak wciąż samotny...
      Do Ciebie wracam wszystkich dróg celu.
      Jedyna pełnio nieskończoności,
      Byś raczył pięknem we mnie zagościć
      Nasycić wieczny mój głód miłości
      Jedyny Przyjacielu!

      Boże mój! Stwórco, rozdawco cierpienia,
      Za trudów moich zmarniałe plony,
      Za urok życia pustką zwarzony
      I za głód serca nienasycony
      Daj w zamian moc tworzenia!

      Piękno odwieczne! Życiodajny Boże!
      Chroń mnie od szarych słów, szarej brzydoty!
      Po co mi wlałeś za pięknem tęsknotę,
      O wielkiej sztuce marzenia złote?
      A jestem niczym - najlichszym z Twych stworzeń...

      Piękno odwieczne, które jesteś w niebie!
      Natchnij mnie Sobą w skrzydlatym zachwycie,
      Spłyń w moje słowa krwią, barwą, życiem,
      Nasyć je tęczą słońca o świcie,
      Daj słowom moim Siebie!


    Teresa Harsdorf-Bromowiczowa (ur. 27.01.1912 r. w Zielonej k. Kamieńca Podolskiego), od 1938 r. żona Zbigniewa Bromowicza. Nauczycielka (polonistyka na UJ, mgr 1933), w latach 1933-39 uczyła w szkołach średnich w Nowym Sączu i działała w harcerstwie. W czasie II wojny światowej pod okupacją niemiecką brała udział w tajnym nauczaniu i kolportażu nielegalnej prasy, pomagała w przerzutach na Węgry, współpracowała z partyzantką AK. Aresztowana przez gestapo w sierpniu 1944 roku dostała się do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, gdzie przebywała do końca wojny. Po krótkim pobycie w Szwecji wróciła w październiku 1945 roku do Polski i wraz z mężem zamieszkała na stałe w Zakopanem. Aż do 1971 roku uczyła w różnych zakopiańskich szkołach średnich, od 1947 roku w liceum w sanatorium na Bystrem. W latach 1946-48 była komendantką hufca harcerek w Zakopanem.

    Od młodych lat na wycieczkach i obozach harcerskich poznała Beskid Sądecki i Wyspowy oraz Gorce, a Tatry w 1933 roku. Po wojnie wspólnie z mężem uprawiała w Tatrach turystykę pieszą i narciarstwo oraz taternictwo. W październiku 1956 roku zdała egzamin na przewodnika tatrzańskiego. Jest autorką wierszy i wspomnień obozowych (drukowanych w Szwecji i Polsce), a także wierszy i wspomnień tatrzańskich. W latach 1946-49 była członkiem Koła Pisarzy Podhalańskich (wtedy i w latach późniejszych prezentowała swą twórczość na wieczorach autorskich w Zakopanem). Jej wiersze były publikowane w "Oscypku" i "Gazecie Krakowskiej" oraz nagrodzone na jednym z konkursów w związku z Jesienią Tatrzańską, np. "Trzy wiersze o człowieku i o skale", "Przyjaźń z kosodrzewiną", "Żabi Koń". Zmarła w 2003 roku.

    Zobacz serwis Górale i Tatry na starych fotografiach.


Strona główna