Halo, tu Festung Breslau!
Usilnie i desperacko
Wzywam na wszystkich zakresach
Główną Kwaterę Aliancką.

Wodzowie znakomici,
Spece od różnych broni,
Od wschodu jesteście kryci,
Polska się jeszcze broni.

Czekamy tu co dzień rano,
W południe i o zmroku
Na pomoc obiecaną
W trzydziestym dziewiątym roku.

Wznosimy bojowe okrzyki,
Od których przeciwnik cierpnie,
Nasze są Październiki,
Grudnie, a zwłaszcza Sierpnie.

Lecz trochę już mdleją nam dłonie
A trochę już mamy kota.
Kiedy wyjdziecie na koniec
Zza Linii Maginota?

Mówcie nam, żeśmy zuchy,
Że jakby co, to wy z nami,
A my na wasze podpuchy
Odpowiadamy czynami.

Na ustach wciąż mamy Honor,
Wierność, lub inny banał,
A Schleswick-Holstein z Aurorą
Wpływają tymczasem na kanał.

I tabor gdzieś z tyłu pozostał
I wachmistrz na alarm trąbi
I bije się Gdańska Poczta
W łopocie strajkowych chorągwi

I trzyma się Westerplatte,
Chociaż obrońcy złorzeczą.
Bo pan Buch, bawiąc tu latem
Obiecał im przybyć z odsieczą.

Cóż, dzieje się zadość tradycji,
Znów trzeszczą kłamliwe przymierza.
I znów się bijemy dla fikcji
Do ostatniego żołnierza.

A kiedy już padnie Polska
I jej zdradzone sztandary,
Któż zgadnie, jakie to wojska
Przedefilują przez Paryż.