I góry, co toną w niebie,
Mają kres dany dla siebie,
   Nie pójdą dalej!

Lecz serce, serce człowieka,
Wciąż w nieskończoność ucieka
Przez łzy, tęsknoty, męczarnie
I wierzy, że w swoim łonie
Przestrzeń i wieczność pochłonie
   I niebo całe ogarnie.