Ludzkość mu cała klnie,
Przekleństwa ciska mu na głowę hardą,
A on jej zimną odpowiada wzgardą,
I dumny, wyższy nad ten cały tłum,
Idzie, jak wichrów i pożarów szum,
Wszystko, co spotka na swej drodze, niszczy,
I nie zostawia nic, prócz martwych zgliszczy.

Ze snu otrząsam się
I ducha tego o oczach szatańskich,
Chcę spętać, przykuć do turni tatrzańskich,
Lecz on, drwiąc ręce me odpycha precz
I swój płomienny w górę wznosząc miecz,
Wszystko co spotka na swej drodze, niszczy
I nie zostawia nic, prócz martwych zgliszczy.

I ulec muszę mu,
A on zapala gwiazdę na swej głowie
I pokazuje mi ziemskie pustkowie,
Gdzie zniszczył wszystko: i dobro i zło -
I miecz odrzuca złoty ogniów rdzą,
I utrudzony po unicestwieniu
Spoczywa w głuchym, wieczystym milczeniu.