(wiersz napisany w 1865 r. po zabójstwie 16-tego prezydenta USA - Abrahama Lincolna)
-
Kapitanie! Mój Kapitanie! Minął lęku czas;
Nasz okręt rozbił mnogość fal, by dobyć z głębin skarb;
Tak blisko port, już słyszę dzwon i braw wzburzony huk;
W źrenicach ich sunący kil, okręt - odwagi próg:
- Cóż za rozpacz! Jaki strach!
To z rany sączy się krew
Na pokład gdzie Kapitan
Upadł w zimno i śmierć.
Kapitanie! Mój Kapitanie! Powstań i usłysz dzwon,
Ach, powstań, by ujrzeć flagi ruch, dla Ciebie trąby grzmot;
Dla Ciebie wieńce i kolor wstęg, Tobie faluje tłum;
Ciebie pragnie rąk chwiejnych las, czekając na uścisk cum;
- Spójrz Ojcze! Kapitanie!
Pod głową Twą ramię me;
To sen, zły sen, pójdzie precz,
Że w oczach jest chłód i śmierć.
Kapitan milczy dumnie, siność na jego wargach;
Ojciec gardzi ramieniem, nie tętni w nim myśl żadna;
Okręt dobił do brzegu, minąwszy ogromy skał;
I lęku podróż skończyła się, w rękach błyszczy skarb;
- Grzmij o tłumie, tyś jak dzwon,
Domem mym: żałoby sień,
Pokład gdzie kapitan śni,
Ciała Jego chłód i śmierć.
Walt Whitman
O Captain! My Captain! our fearful trip is done;
The ship has weather'd every rack, the prize we sought is won;
The port is near, the bells I hear, the people all exulting,
While follow eyes the steady keel, the vessel grim and daring:
- But O heart! heart! heart!
O the bleeding drops of red,
Where on the deck my Captain lies,
Fallen cold and dead.
O Captain! My Captain! rise up and hear the bells;
Rise upfor you the flag is flungfor you the bugle trills;
For you bouquets and ribbon'd wreathsfor you the shores a-crowding;
For you they call, the swaying mass, their eager faces turning;
- Here captain! dear father!
This arm beneath your head;
It is some dream that on the deck,
You've fallen cold and dead.
My Captain does not answer, his lips are pale and still;
My father does not feel my arm, he has no pulse nor will;
The ship is anchor'd safe and sound, its voyage closed and done;
From fearful trip, the victor ship, comes in with object won;
- Exult, O shores, and ring, O bells!
But I, with mournful tread,
Walk the deck my captain lies,
Fallen cold and dead.
Walt Whitman
-
O kapitanie, mój kapitanie! Powstań i posłuchaj dzwonów;
Powstań - dla Ciebie wciągnięto flagę - dla Ciebie trąbka zagrała,
Dla Ciebie bukiety i ozdobne wieńce - dla Ciebie nabrzeże triumfujące,
Tobie wiwatuje ten rozkołysany tłum, ochocze twarze obracają się,
- Słuchaj Kapitanie! Ukochany ojcze!
Moje ramię pod Twoją głową!
To ten sam sen, który śniłeś!
Ten właśnie sen z Twojego pokładu,
Na którym spocząłeś zimny i martwy.
Ale Mój Kapitan nie odpowiada, jego usta są blade i bezgłośne.
Mój ojciec nie czuje mojego ramienia, nie ma w nim życia i woli.
Okręt już zakotwiczył bezpiecznie i pewnie, podróż skończona i dokonana,
Z przerażającego rejsu zwycięski statek przybywa z nagrodą,
- Wiwatuj tłumie i dzwony dzwońcie!
Lecz ja żałobnym krokiem
Przechadzał się będę po pokładzie,
Gdzie mój Kapitan leży zimny i martwy.