To nie tętent setek końskich kopyt,
to nie pociąg, to nie stukot kół.
Tak pracuje twoja stacja pomp,
twoje serce wybija ten rytm.

Gonisz gdzieś wciąż: prędzej, prędzej, prędzej.
Nie wiesz gdzie i nie wiesz czy doganiasz.
Twoje serce musi razem z tobą.
Odpoczywa, gdy twarz rękami zasłaniasz.

Zanim zdążysz na szelest liczonych banknotów,
zanim zdążysz na uśmiech od ucha do ucha,
ucisz wszystkich i wszystko, głowę pochyl
- tam z lewej strony jest serce - posłuchaj.

Nie, to jeszcze nie koniec,
jeszcze trochę pożyjesz.
Założysz jeszcze niejedną czapkę,
niejednym się płaszczem okryjesz.

Tylko przystań na chwilę,
ktoś tam poczeka z obiadem.
Przez ten moment świat i bez ciebie
na pewno da sobie radę.

I nie kombinuj już wtedy,
nie myśl o własnej sile.
Spójrz za siebie: na tamtej łące
łapałeś kiedyś motyle.

Nie, to jeszcze nie koniec,
jeszcze trochę pożyjesz.
Założysz jeszcze niejedną czapkę,
niejednym się płaszczem okryjesz.