Gdy szpital śpi,
cisza tyka w ścianach,
a po długich korytarzach
kardiologii rozpina swoją sieć
nicość.

Powietrze unosi siną brew
i marszczy się w kącikach warg
umierającego starca.
Żółta łza światła spływa
w ciemność.

W moich żyłach rozkłada
namioty ostatni oddech
i zapalają się świece krwi,
których płomyki
dławią gardło.

Na łóżkach modlą się
blade prześcieradła.
Tylko suche usta ścierają
powietrze w popiół.