Od dzisiaj będę zwyczajny, prosty,
Do wszystkich ludzi wyciągnę rękę
I rzucę za się, gwiżdżąc piosenkę,
Kamienne bruki, żelazne mosty.

Dziś jeszcze wszystkie me książki spalę,
Tylko oprawę najmędrsze książki
Potnę wśród śmiechu na wąskie wstążki,
Które dziewczętom wplotę w korale.

I od nikogo już niezawisły
Pójdę za miasto żwawo i raźnie -
I w szczerym polu się zaprzyjaźnię
I dłoń uścisnę Antkom znad Wisły.

Od nich się sztuki życia nauczę:
Śmiechu, miłości i nienawiści.
Tam się ma dusza z kłamstwa oczyści,
Z brudu salonów wśród nich się spłucze.

Od dzisiaj będę zwyczajny, prosty,
Do wszystkich ludzi wyciągnę rękę
I pójdę przed się, gwiżdżąc piosenkę,
Przez trawy, kwiaty, przez głogi, osty.

Gdzieś na darniowej usiądę ławce
I w strzępy podrę wszystkie me wiersze,
Tylko stronice dłuższe i szersze
Chłopczykom wiejskim dam na latawce.

Zamieszkam w chacie. Winograd dziki
Zamiast obrazów z ścian będzie zwisał
Nic tam nie będę czytał, ni pisał
Prócz listów chłopom do Ameryki.

Tam się nauczę pracy, modlitwy,
Wśród łanów zboża życie zrozumiem,
Wśród chłopów pojmę, że nic nie umiem,
Że dotąd były za snem gonitwy.

Od dzisiaj będę zwyczajny, prosty,
Do wszystkich ludzi wyciągnę rękę
I rzucę za się, gwiżdżąc piosenkę,
Kamienne bruki, żelazne mosty.

* * *

Nie wiem dlaczego, ale powyższy wiersz z 1919 roku skojarzył mi się ze zdjęciem, na którym mieszkańcy getta sprzedają w czasie okupacji polskie książki (można zobaczyć konkretne tytuły...).