Wuj pół dnia z myślami bił się,
Bo mu w domu powój wił się:

- Chcę spokoju! - wołał wuj.
Lecz powoju głodny zwój
Chyłkiem mu oplatał stół,
Kluski żuł, a bułką pluł,
Długim kłączem obrus pruł.

Rychło zwój gnał kłusem w dół,
Chwilę się pod stołem snuł,
Jakby znów coś złego knuł...

A wuj patrzył i się truł,
Bo mu powój nastrój psuł.

Wtem zwój popełzł w przód jak płaz
I w półbuty wuja wlazł.

Gmerał tam przez dłuższy czas...
Gładko wyrył w bucie dziurę
I przez dziurę popełzł w górę.

Biedny wuj się czuł jak muł,
Gdy go powój objął wpół
I kłączami w tułów kłuł!

- A to zbój! - wystękał wuj.
I z powojem stoczył bój!