Teresa Harsdorf-Bromowiczowa (ur. 27.01.1912 r. w Zielonej k. Kamieńca Podolskiego), od 1938 r. żona Zbigniewa Bromowicza. Nauczycielka (polonistyka na UJ, mgr 1933), w latach 1933-39 uczyła w szkołach średnich w Nowym Sączu i działała w harcerstwie. W czasie II wojny światowej pod okupacją niemiecką brała udział w tajnym nauczaniu i kolportażu nielegalnej prasy, pomagała w przerzutach na Węgry, współpracowała z partyzantką AK. Aresztowana przez gestapo w sierpniu 1944 roku dostała się do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, gdzie przebywała do końca wojny. Po krótkim pobycie w Szwecji wróciła w październiku 1945 roku do Polski i wraz z mężem zamieszkała na stałe w Zakopanem. Aż do 1971 roku uczyła w różnych zakopiańskich szkołach średnich, od 1947 roku w liceum w sanatorium na Bystrem. W latach 1946-48 była komendantką hufca harcerek w Zakopanem.

Od młodych lat na wycieczkach i obozach harcerskich poznała Beskid Sądecki i Wyspowy oraz Gorce, a Tatry w 1933 roku. Po wojnie wspólnie z mężem uprawiała w Tatrach turystykę pieszą i narciarstwo oraz taternictwo. W październiku 1956 roku zdała egzamin na przewodnika tatrzańskiego. Jest autorką wierszy i wspomnień obozowych (drukowanych w Szwecji i Polsce), a także wierszy i wspomnień tatrzańskich. W latach 1946-49 była członkiem Koła Pisarzy Podhalańskich (wtedy i w latach późniejszych prezentowała swą twórczość na wieczorach autorskich w Zakopanem). Jej wiersze były publikowane w "Oscypku" i "Gazecie Krakowskiej" oraz nagrodzone na jednym z konkursów w związku z Jesienią Tatrzańską, np. "Trzy wiersze o człowieku i o skale", "Przyjaźń z kosodrzewiną", "Żabi Koń". Zmarła w 2003 roku.