zatem sposobność by spojrzeć jej w oczy
i rozłogami światła podsycać ciekawość perytektykę mroku
sensualność ciszy
kreślić
niewspółmiernymi krzywkami istnienia

zgadywać przędzę wymiarów
nad własnym kokonem

wiatr cząstek pochwyconych rosą pajęczyny
spraszać w słowa jesienne

pincetą bezkresu
włożyć pestkę nicości w swój pomysł owocu

pustka
jest obietnicą stygnącego świata

słabością demiurga

głaskiem przeznaczenia
z odmienną deklinacją by nie nazwać czasu
gdy żywi ronią modlitwy
naszych sierot - wierszy