Tyle radości było w niej
i tyle szczęścia nijakiego
wymyślonego.

Wiary naiwnej, ale mocnej
że jest świat
inny niż za oknem

że jest gdzieś człowiek
tylko dla niej.

Że każdy dzień
nie uwiera jak ciasne buty

że jest czas
i droga jeszcze długa
i ludzie dobrzy na tej drodze.

Tak wierzyła
Stojąc przed murem swoich lęków...