Na co nam przyszło
na dzielenie wszystkiego na pół
jak zrywanie z zaschłych ran bandaży

Potem postać jeszcze chwilę
nad otwartym grobem
jak usta do krzyku

Tam gdzie powietrze pękło
i już nigdy się nie zrośnie

Odejść
drży jeszcze poruszona gałązka
słychać echo kroków
szloch zapóźniony i śmieszny

Jak to dobrze, że się nam nie urodziło
dziecko
powój wokół naszych przegubów
jest gdzieś obok nas w każdej cząstce powietrza