Juliusz Feldhorn żył tylko 42 lata... Nauczyciel, historyk literatury, poeta, pisarz i tłumacz. Przyszedł na świat w 1901 roku w Tarnopolu. Ukończył studia filozoficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim (1923), a następnie pracował w Krakowie jako nauczyciel języka polskiego w Prywatnym Gimnazjum Koedukacyjnym Żydowskiego Towarzystwa Szkoły Ludowej i Średniej. Współpracował z "Gazetą Literacką" (1926-1927) i "Miesięcznikiem Żydowskim" (1931-1935). Jako żołnierz Wojska Polskiego brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku, następnie znalazł schronienie we Lwowie i uczył w szkole zawodowej, aż do czasu wkroczenia tam Niemców (czerwiec 1941). Potem przez pewien czas ukrywał się w Wiśniczu. Zaangażowany w pracę konspiracyjną, przenosił się z miejsca na miejsce (Kraków, Swoszowice). Aresztowany przypadkowo (wraz z żoną) 11 sierpnia 1943 r. podczas obławy, został wraz z nią i grupą innych osób rozstrzelany w Wieliczce.

Wydał kilka zbiorów wierszy: "Domy" (1922), "Wczoraj-dziś-jutro" (1928), "W ogrodzie brata Chryzostoma" (1932). Jest także autorem kilku powieści popularnonaukowych dla młodzieży (m.in. "Wieści płyną w świat", 1938) oraz powieści "Cienie nad kołyską" (1936). Przetłumaczył z oryginału "Pieśń nad pieśniami"; przekładał również Dantego, Verlaine'a, Rimbauda, Goethego, poetów serbskich i rosyjskich. Pisał artykuły naukowe poświęcone motywom żydowskim w literaturze polskiej i światowej. Jego popularny zarys historii sztuki, napisany jeszcze przed wojną, został wydany w 1961 roku ("Dzieła i twórcy").

Był bardzo lubianym i cenionym polonistą Gimnazjum w Krakowie, który zaszczepił piękno polskiej poezji i literatury w sercach licznych uczniów, do dziś wspominających swojego niezwykłego profesora...

Gdy jęczą skrzypki wichru
przez siną targane dłoń,
Niesiesz w białe bezdroża
boleśnie zmarszczoną skroń.

Kroki Twoje szeleszczą.
Łopocą fałdy Twych szat.
W bieli śniegowej ginie
Twych nóg zmarzniętych ślad.

Wygnano cię z świątyni;
rozbito Twój czarny krzyż
I zdartoć płaszcz królewski
myśląc, że dawno już nie śpisz.

Kroki Twoje szeleszczą
i łzy Twe marzną na lód;
Przychodzisz o północy
- do zawartych wrót.

Śnieg sypie senną zawieją
i świat jest w świecących skrach -
Panie, nie jestem godzien,
ażebyś wszedł pod mój dach!