Idę po łące,
nagle patrzę: słońce!
Na ścieżce leży,
aż oczom nie wierzę.

Małe, jednak całe,
nie brak przy nim żadnego promyka,
odrobiny blasku
i do tego z ręki nie umyka,
nie parzy -
tylko tuli się do mej twarzy.

Słońce!
Jaka radość!
Nadleciało ptaków stado.
Podbiegły do mnie drzewa.
Strumień obok drogi zaśpiewał.