Porządkowałem starą pocztę w komputerze i znalazłem swój list wysłany na listę dyskusyjną lekarzy w styczniu 2018 roku:

"Na marginesie naszych dyskusji o wielkiej polityce chciałbym wrócić na chwilę do medycyny. 6 grudnia 2017 roku u malutkiej Braylynn Lawhon został zdiagnozowany nowotwór złośliwy mózgu. Niestety choroba jest już w zaawansowanym stadium (wystąpiło krwawienie z guza). Poruszającą fotografię udostępniła w internecie matka dziewczynki Ally Parker. Na zdjęciu obok dziecka widać płaczącego jej dziadka, Seana Petersona, który sam choruje na zanik mięśni. W podpisie do zdjęcia matka dziecka napisała: "Ten rok jest dla mnie ekstremalnie trudny. Za kilka dni będę musiała pochować tę piękną dziewczynkę. A kilka miesięcy później mojego ojca. Dwójka moich bohaterów odejdzie ode mnie na zawsze...".

Śmierć dziecka zawsze jest wielką tragedią dla całej rodziny. Lata spędzone w medycynie powodują, że uodparniamy się i twardniejemy, a w pogoni życia codziennego również często zapominamy o najważniejszych w życiu sprawach. Jarek".

Może odnalezienie tej wiadomości dokładnie teraz nie było w moim życiu przypadkowe? Właśnie straciłem pracę, którą z pasją i zaangażowaniem wykonywałem przez ostatnie dwadzieścia lat. Bardzo dobre wyniki, uzyskane w tym roku, nie miały żadnego znaczenia. Jako powód usłyszałem... "reorganizację" i "likwidację stanowiska pracy". Cóż, czasem przychodzi burza i trzeba zaczynać wszystko od początku...

Budka Suflera śpiewała kiedyś piosenkę "Jest taki samotny dom":

Uderzył deszcz, wybuchła noc,
Przy drodze pusty dwór,
W katedrach drzew, w przyłbicach gór,
Wagnerowski ton.

Za witraża dziwnym szkłem,
Pustych komnat chłód,
W szary pył rozbity czas,
Martwy, pusty dwór.

(...)

A po nocy przychodzi dzień,
A po burzy spokój...

To ja teraz czekam, aż po burzy ponownie wyjrzy słońce i rozpali płomyk nadziei na lepsze dni...