Snuć miłość
- Snuć miłość, jak jedwabnik nić wnętrzem
swym snuje,
Lać ją z serca, jak źródło wodę z wnętrza leje,
Rozkładać ją jak złotą blachę, gdy się kuje
Z ziarna złotego, puszczać ją w kłąb, jak nurtuje
Źródło pod ziemią. - W górę wiać nią, jak wiatr wieje,
Po ziemi ją rozsypać, jak się zboże sieje.
Ludziom piastować, jako matka swych piastuje.
Stąd będzie naprzód moc twa, jak
moc przyrodzenia,
A potem będzie moc twa, jako moc
żywiołów,
A potem będzie moc twa, jako moc
krzewienia,
Potem jak ludzi, potem jako moc
aniołów,
A w końcu będzie jako moc Stwórcy
stworzenia.
1839, Lausanne.